Pauline en Emma

Staatssecretaris Klijnsma heeft een voorstel gedaan om de ANW uitkering voor nabestaanden met kinderen onder de 18 jaar te beperken tot een uitkering met een duur van maximaal één jaar. Nu krijgt men nog uitgekeerd tot het jongste kind 18 jaar is. De staatssecretaris vindt dat het goed is voor nabestaanden om na een jaar (weer) aan het werk te gaan, om actief te zijn in de maatschappij en zodat hun kinderen trots kunnen zijn op hun overgebleven ouder. De staatssecretaris is na bespreking van het voorstel in april, door de Tweede Kamer teruggezonden om te kijken of dit voorstel aangepast kan worden. In augustus komt zij met een nieuw voorstel. In de tussentijd heb ik zes weduwen bereid gevonden te vertellen over hun ervaring met werken, het opvoeden van kinderen, en hun eigen verdriet in relatie tot de uitkering van de ANW.

Met het oog op United Nations Internationale Weduwendag, vandaag, zondag 23 juni, publiceer ik elke dag een van de zes portretten op mijn blog.
Vandaag portret nummer 5: het verhaal van Pauline en Emma.

 

Mijn echtgenoot Frits is overleden in 1997. Hij was 33 jaar oud, ik 32 en onze dochter Emma 10 maanden. In 1996 zijn we, kort voor de geboorte van Emma, voor de nieuwe baan van Frits van Amsterdam naar Heerenveen verhuisd. Ik heb toen mijn baan in Amsterdam opgezegd. Frits werkte anderhalf jaar bij AEGON in Leeuwarden toen hij leukemie kreeg.   Ik was net in Groningen met een studie notarieel recht begonnen. Een half jaar na de eerste klachten is hij overleden door complicaties bij een alles- of niets behandeling.

Na het overlijden van Frits heb ik een half jaar bij mijn ouders in de buurt van Apeldoorn gewoond. In die periode heb ik besloten om de studie notarieel recht weer op te pakken, maar dan in Leiden, waar ik na mijn eindexamen rechten had gestudeerd. Frits overleed in april en ik ben in september van dat jaar weer gaan studeren.

Om in de buurt van een aantal vriendinnen en mijn schoonmoeder in Leidschendam te wonen, kocht ik een huis in Den Haag. Het leek mij fijn om in een stad te wonen als alleenstaande met een baby.

Ik vond het heerlijk om weer te studeren. Het ging nogal langzaam, dat wel. Daarover heb ik toen een gesprek gehad met een studentenpsycholoog, die zei dat ik er vanuit moest gaan dat het studeren door de omstandigheden langzamer zou gaan dan ik gewend was. Ik moest er gewoon meer tijd voor uittrekken. Mijn studie, waar nog anderhalf  jaar voor stond, heb ik in drie jaar tijd afgerond. Naast het studeren was ik bezig met mijn kind. De honderd procent verantwoordelijkheid voor zo’n klein kind woog voor mij heel zwaar. Het delen van de zorg is niet makkelijk en met een heel klein kind kun je geen kant op.

In 2004 ben ik bij een notariskantoor gaan werken. Heel parttime. Beetje bij beetje heb ik dat uitgebreid.

In die eerste jaren na het overlijden van Frits kon ik er, naast de opvoeding van mijn kind en mijn verdriet echt geen baan bij hebben. De uitkering van de ANW was een welkome aanvulling op het weduwenpensioen dat ik van de verzekeraar ontving.

Ik ben nu kandidaat-notaris en werk nog steeds parttime. Over ruim een jaar wordt Emma 18 en dan stopt mijn ANW-uitkering. Ik ben blij dat ik al die jaren heb geïnvesteerd in mijn studie en werk, zodat ik hopelijk straks meer kan gaan werken. Maar ook ben ik ontzettend blij en dankbaar dat ik, mede door de aanvulling van mijn inkomen met de ANW-uitkering, zoveel tijd met mijn dochter heb kunnen doorbrengen.

Advies

Advies aan andere weduwen en weduwnaars die net hun partner hebben verloren: Vertel je vrienden en familie wat voor hulp je van ze kunt gebruiken.  Zij willen meestal wel heel graag helpen maar weten niet hoe. Dat kunnen en hoeven ze ook  niet te weten, zij hebben immers niet meegemaakt wat jij meegemaakt hebt.

Emma en Pauline. Op de achtergrond een getekend portret van Emma toen zij vier jaar oud was, een cadeau dat Pauline kreeg ter gelegenheid van de afronding van haar studie notarieel recht. Rechts op de achtergrond een portret van Frits als kleine jongen.